Η συγγραφέας Ολυμπία Θεοδοσίου υφαίνει αριστοτεχνικά -μέσω της τέχνης του λόγου- τον ιστό της ζωής της ηρωίδας της, Ηλέκτρας. Μιας γυναίκας, που μέσα από τις δίνες του χρόνου με τα πέπλα της πλάνης, επιχειρεί να ελέγξει τις ανάσες και να αναμετρηθεί με το πεπρωμένο της. Υπακούει, δειλιάζει, συμβιβάζεται, παρανοεί, επαναστατεί και αναγεννιέται. Καρέ-καρέ, βλέπουμε την ηρωίδα να οδηγείται από τον πυθμένα της αλλόκοτης αυτής χιονοστιβάδας της ζωής που βρέθηκε ερήμην, στον ομφαλό του νου και της γνώσης. Στο σημείο της απόδρασης, ξύνοντας μαύρους τοίχους και ανοίγοντας τρύπα προς τη ζωή που πάντα ήθελε. Η φυσική έλξη προς το γυναικείο φύλο σε αντιδιαστολή με την παραδοσιακή, ευτυχισμένη οικογένεια που έχει ήδη δημιουργήσει, κάνει την απόδραση εφιαλτική, ενώ την συνειδητοποίηση, λυτρωτική και οδυνηρή ταυτόχρονα.
Σταχτούρης, Χριστιανόπουλος, Γκόγια, Νταλί… η συνομιλία της Ηλέκτρας με αγαπημένους, νεκρούς ποιητές και ζωγράφους τη βοηθάει να ανακαλύψει τον εαυτό της. Τολμάει να αναμετρηθεί με τέρατα μυθικά, ξεριζωμένα από την κοιλιά της Κίρκης. Να πολεμήσει -ωριμάζοντας- με όλα εκείνα τα πρέπει που ακρωτηριάζουν τις ψυχές, άλλοτε σαν ψάρι έξω από τη θάλασσα ή σε δρόμους χωρίς αυτοκίνητα και διαβάτες, και άλλοτε ψάχνοντας ξυπόλητη να επιβιβαστεί στο ιδανικό τρένο ή ξηλώνοντας το άναρχο σώμα της, για να ρεμβάσει έστω και για λίγο τον παράδεισο.
Μέχρι να ανταμώσει κάποτε και πάλι, ντυμένη στο ολόλευκό της φόρεμα, τη γερασμένη μήτρα της μάνας.